کریسمس در آواره آباد

بسم الله الرحمن الرحیم

شاید در این گیرودار روزگار حال، دوره ای که همه آدمیان گریبان گیر اقتصاد و سیاست و فرهنگ شده اند، در عصری که ملتها یافته اند کلاهی گشاد را بر سر خود ولی نمی دانند از کجا آمده! بهتر باشد حواسمان جمع تر باشد تا کلاهمان را برندارند!

 کافی است این مجهولات و اطلاعات بیخودی که ناخواسته ما را درگیر خود کرده را کمی کنار بزنیم تا ببینیم عمق فاجعه را. جایی که پنجه جاهلیت مدرن باز هم در گلوی مظلومان و مستضعفان فرو رفته...

تعطیلات بی سر و ته کریسمس شروع و تمام شد. خیلی از مردم دنیا به آتش بازی و درخت کاج چراغ زدن و... مشغول شدند.

بعضی از مردم بافرهنگ!!! و فهمیده!!!! غرب هم مشغول بازی مزخرف رسانه ای فرانس 24 و ماجرای تروریستی فرانسه شدند.

(یک سوال از کسانی که مردم غرب را با فرهنگ و فهمیده می دانند، چرا در مقابل این توهینی که به شعورشان میشود لال مونی گرفته اند؟ آیا پذیرش این بازی رسانه ای نشان دهنده شعور پایین سیاسی و فرهنگی این جماعت به ظاهر متمدن نیست؟)

حتی اکثر کشورهای مسلمان هم  جشن بپا کردند، چون از بد روزگار کلاهی که بر سر اینها رفته گشاد تر بوده بطوریکه تقویمشان هم از آن خودشان نیست! سال نوی این کشورها، شروع سال میلادی است! بگذریم.

و ما هم گرفتار نوابغی هستیم مثل علی مطهری و صادق زیبا کلام و امثال ایشان...

 

از اینجا به بعد را به عشق خواهران و برادرانی مینویسم که اسیر نابخردی افکار عمومی جهان هستند. همان آورگان مظلوم و مستضعف سوری و عراقی که در خاک و خون و آتش وارد سال نوی میلادی شدند.

جمعیتی که نه رهبر مسیحیان جهان یادی از آنان کرد و نه روسای جمهور غربی.

بیچاره و زبون بسته اون کودکانی که منتظر بابانوئل هستند ولی شب سال نو خواب خوکهایی دو پا  را میبینند که بجای لباس خوشرنگ قرمز وسفید یکسره مشکی برتن کرده و در یک دستش پرچم سیاه رنگه لااله الا الله(پرچم داعش) و در دست دیگرش خنجر.

همان پسر بچه ای که در موصل سر بر خشتی که از آوار شدن خانه شان حاصل شده بود گذاشته بود و بعد از گریه کردنهااا به خواب رفته بود، گویی دستان مهربان مادرش از زیر آوار بیرون آمده و او را در آغوش گرفته...

و یا آن دختر بچۀ یازده سالۀ ایزدی که در فلان شهر عراق پلاکاردی بر روی سرش گرفته بود که من ایزدی هستم و ارزان و به قیمت شانزده دلار فروخته شد و ...

یا آن زن علوی آواره ای که خانواده خود را از در بمباران داعشی  ها از دست داد و در لبنان مکانی خاص برای خلوت کردن و درد و دل با خدای خود ندارد و من هنوز نمی فهمم یعنی چی که مکانی خاص و مشخص ندارد... (در گوشی، هر روز و شب در منزلی جدید است، میفهمی؟ من که نمی فهمم)

آه، آه از آن پیرمرد کوبانی که اهل و عیالش را در سرمای وحشتناک این شبها، در آغوش گرفته و هم نوا با گریه های همسر و دخترانش زار میزند. و تو ای شیعه ام القری نشین چه میدانی زار زدن مرد در مقابل خانواده اش را؟

آری نمی دانم، نمی دانم و نمی فهمم که اگر درک میکردم اکنون نوای الرحمن من بلند شده بود...

ایکاش اراده ای داشتم تا این بغض گلونشین را به جسم خویش منتقل کنم تا برخیزم و کاری کنم برای این خانه خرابها. برای این جماعتی که نگاهشان به تهران، خ جمهوری، بیت مقام معظم رهبری ما و امامشان! است.

 

 بیایید جزو سکوت پیشگان تاریخ نشویم. همچون مردمی که میشنیدند نالۀ زهرا و طفلانش را در بیت الاحزان...

 

علی مدد

 

پ.ن1:  حداقل کمکی که ما میتونیم داشته باشیم واریز مبلغی هست به حسابهای که باز شدند برای کمک ب جبهه مقاومت. جای هیچ بهانه ای هم نیست. حتی هزار تومان هم به کار میاد. بانک انصار و بانک ملی.

پ.ن2: ب لطف این جاهلیت مدرن کم نیستند افسارگسیختگانی که سلمان و ابوذر ها را به بهانه ضربه به سپاه مقدس پاسداران مورد .... قرار میدهند. نمی دانند همین سپاه است که هم اکنون در سوریه و عراق جهاد میکند تا حداقل زنان ایرانی هم صاحب خاطره های تکان دهنده خواهران سوری و عراقی نشوند. بخدا جاهلند این نامرد های داخلی

پ.ن3: یکی بگیره علی آقای مطهری را!!!

بزرگی با سند و دلیل و منطقی میگفت قرار بود القاعده و النصره و داعش و... بعد از انتخابات 88 وارد ایران شوند به لطف سران در حصر و وِل فتنه، اما ب لطف خدا امام خامنه ای دفع کرد این دسیسه را و رفتند و گریبانگیر سوریه و بعد عراق شدند.